W mediach mówi się, że to właśnie Faustyna „sprowadziła go na dobrą drogę”. Źródło miało dać do zrozumienia, że metamorfoza syna Zenka Martyniuka nadal nie dobiegła końca. – Sam Daniel stara się też nie przynosić wstydu rodzicom, ale miewa gorsze dni. Powstrzymuje się jednak przed wybuchami agresji, bo bardzo nie chce Jak czytałam wasza historię to jakbym przeniosła się wprost do mojego rodzinnego domu ( w którym na moje szczęście już nie mieszkam). Mój młodszy brat też niestety ma takie okrutne dla siebie i innych podejście do życia Najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że jest to osoba dorosła i musi sam zrozumieć, że postępując w ten sposób krzywdzi siebie i swoich najbliższych. Pani Jadwiga ma 840 zł renty socjalnej. Za pobyt w domu pomocy społecznej płaci niespełna 600 zł miesięcznie, córka rencistka dopłaca 450 zł, a resztę (ok. 2 tys. zł) pokrywa gmina, bo Vay Tiền Nhanh. Bądź na bieżąco! Obserwuj Plejadę w Wiadomościach Google Na początku czerwca br. media informowały o romansie Filipa Chajzera. Partner Małgorzaty Walczak, z którą doczekał się syna, Aleksandra, miał stracić głowę dla byłej żony projektanta garniturów – Anny M. Jędrzejuk. Do sieci trafiły nawet zdjęcia prezentera, na których całował się z kobietą. W wyniku afery, do której doprowadził prezenter, syn Zygmunta Chajzera wyprowadził się z domu w Konstancinie, w którym dotychczas mieszkał z Małgorzatą Walczak. "Gosia to kobieta honorowa i od razu chciała stamtąd uciekać, ale kiedy na spokojnie wszystko przeanalizowała, uznała, że na razie musi zostać, bo Aleks ma blisko przedszkole, przyjaciół, ulubiony plac zabaw, ma pokoik, zabawki i to wszystko daje mu poczucie bezpieczeństwa, którego bardzo potrzebuje. Wystarczy mu taka zmiana, że tata nie przytula go przed snem – zdradziła magazynowi "Na Żywo" osoba z otoczenia Małgorzaty Walczak. Jak się okazuje, dziennikarka może ciągle liczyć na bliskich swojego byłego ukochanego. Resztę artykułu znajdziesz pod materiałem wideo: Do sprawy skandalu z udziałem syna nie zamierzał się włączać Zygmunt Chajzer, który konsekwentnie unikał tego tematu. Nie da się jednak ukryć, że bardzo przeżył zawirowanie wokół Filipa i Małgorzaty. Prezenter martwi się jednak przede wszystkim o swojego wnuka, Aleksandra, który jest jego oczkiem w głowie. Dziadek wzorowo wywiązuje się ze swoich obowiązków, co udowodniła mama Aleksa. Małgorzata Walczak opublikowała na InstaStories zdjęcia z weekendu spędzonego z rodziną Filipa Chajzera, tatą i siostrą – Weroniką Chajzer. Małgorzata Walczak na Instagramie Nie od dziś wiadomo, że Zygmunt Chajzer to zapalony sportowiec. Prezenter szczególnie ukochał sobie grę w siatkówkę. Teraz dziadek przekonuje do tego sportu swojego wnuka. Foto: Małgorzata Walczak na Instagramie – skomentowała zadowolona mama 4-latka. Chcesz podzielić się ciekawym newsem lub zaproponować temat? Skontaktuj się z nami, pisząc maila na adres: plejada@ Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z życiem gwiazd, zapraszamy do naszego serwisu ponownie! Mimo rozstania z Filipem Chajzerem Małgorzata Walczak postanowiła spędzić wakacje z ojcem byłego partnera i swoim synem. Zdjęciami pochwaliła się w sieci. Podejrzenia o kryzysie w związku Filipa Chajzera i Małgorzaty Walczak rozpoczęły się od wpisu dziennikarki. Gwiazda w swoich mediach społecznościowych udostępniła wymowne zdanie, które szybko zniknęło z sieci. „Być tu i teraz bywa trudno” – mogliśmy przeczytać na kolażu, który pojawił się na jej profilu. Zdjęcie podpisała „Helplesness” (ang. – bezsilność). Wcześniej prezenter został przyłapany przez fotoreporterów w restauracji z tajemniczą brunetką, którą zdecydowanie nie była Walczak. Po tajemniczym wpisie dziennikarki głos zabrał główny zainteresowany. Filip Chajzer w mediach społecznościowych wyznał, że faktycznie rozstał się z matką swojego dziecka, jednak nie potwierdził plotek o romansie. Obecnie media donoszą, że w ich wspólnym domu w Konstancinie mieszka Małgorzata Walczak i syn byłej pary Aleksander, a prezenter wynajął mieszkanie. – Gosia to kobieta honorowa i od razu chciała stamtąd uciekać, ale kiedy na spokojnie wszystko przeanalizowała, uznała, że na razie musi zostać, bo Aleks ma blisko przedszkole, przyjaciół, ulubiony plac zabaw, ma pokoik, zabawki i to wszystko daje mu poczucie bezpieczeństwa, którego bardzo potrzebuje. Wystarczy mu taka zmiana, że tata nie przytula go przed snem – powiedział anonimowy informator redakcji „Na żywo”. Zygmunt Chajzer relaksuje się z wnukiem i Małgorzatą Walczak Trudna sytuacja rodzinna nie przeszkadza jednak Zygmuntowi Chajzerowi, który postanowił spędzić czas z wnukiem i jego matką. Małego Aleksandra i Walczak zaprosił do luksusowego hotelu pod Warszawą, gdzie prowadził warsztaty z siatkówki. Maluch chętnie spędzał aktywnie czas z dziadkiem, a w tym czasie jego mama wylegiwała się na leżakach ze swoją niedoszłą szwagierką Weroniką. Wszystkim pochwaliła się w mediach społecznościowych. Czytaj też:Małgorzata Rozenek opowiada, jak dostała pracę w „Perfekcyjnej pani domu”. Przekupiła Edwarda Miszczaka? Źródło: / Instagram Nazywam się Wiera Grigorian. Jestem przewodniczącą związku żołnierzy zaginionych w wojnie o Górski Karabach, prowadzę muzeum im poświęcone. Mówienie o tym od lat sprawia mi wielki ból. Jednym z bohaterów muzeum jest mój syn Spartak. Trudno mówić o tych wszystkich okrutnych wydarzeniach. Kiedy Spartak zaginął, był ledwie sześć miesięcy po ślubie. Wraz z nim zniknął Garnik, który obrączkę nosił od ośmiu miesięcy i wraz z żoną spodziewali się dziecka. Doskonale pamiętam dzień, w którym widziałam mojego Spartaka po raz ostatni. Wrócił do domu z frontu na cztery godziny. Wiemy, że większość wziętych do niewoli naszych żołnierzy już nie żyje. Najczęściej umierają na raka krtani, pod koniec nie mają już siły krzyczeć. Ja jednak wierzę. Czekam na Spartaka tak samo, jak w pierwszy dzień po zaginięciu. To już 25 lat. Raz już prawie miałam go z powrotem. Zerwałam negocjacje z Azerami w ostatniej chwili. Musiałam. W ramach naszej kampanii "Wybieramy Prawdę" przypominamy wybrane teksty Onetu, które wpłynęły na otaczającą nas rzeczywistość. W najbliższych miesiącach na stronie głównej będą prezentowane kolejne artykuły z serii 1. Mieszkam w Stepanakercie w Republice Artsakhu, czyli Górskim Karabachu. To miejsce, gdzie dokonano co najmniej dwóch masowych mordów ludności cywilnej, to najbardziej zaminowany obszar byłego ZSRR. Niewielki skrawek ziemi pomiędzy Armenią, Azerbejdżanem i Iranem. Wojna trwa tutaj od 30 lat. To najpoważniejszy konflikt na obszarze postradzieckim. Pod koniec lat 80. ubiegłego wieku, kiedy ZSRR chylił się ku upadkowi, odżyła nadzieja na zjednoczenie z resztą Armenii. Pod koniec 1991 r. było referendum, a jego wynik jednoznacznie wskazywał na chęć zjednoczenia się regionu ze stolicą w Erywaniu. Foto: Maciej Krüger / Onet Muzeum żołnierzy zaginionych w wojnie o Górski Karabach, stworzone przez Wierę Azerbejdżan nie chciał jednak do tego dopuścić. Ich armia wkroczyła na teren Karabachu. Początkowo odnosiła zwycięstwa, jednak ostatecznie została wyparta przez słabiej uzbrojonych, ale lepiej dowodzonych Ormian. W maju 1994 r. ogłoszono zawieszenie broni. Mimo to co jakiś czas dochodzi do starć. Do ostatnich większych walk doszło w 2016 r. W wyniku czterodniowej potyczki zginęło, według różnych szacunków, od kilkuset do kilku tysięcy osób. Na przestrzeni ostatnich 30 lat śmierć poniosło ok. 30 tys. ludzi, a 70 tys. zostało rannych. Dodatkowo 4 tys. osób wciąż uważa się za zaginionych, a ponad milion zostało przesiedlonych. 2. 15 stycznia 1994 roku wybuchły walki w rejonie Fizuli, południowej części Górskiego Karabachu. Podczas potyczki między wojskami Armenii i Azerbejdżanu część żołnierzy zaginęła. Jednym z nich był Spartak. Foto: Maciej Krüger / Onet Fizuli 25 lat po walkach. To tutaj zaginął syn Wiery. Miasto liczyło kiedyś ok. 27 tys. mieszkańców. Dziś zamieszkuje je kilku szabrowników Natychmiast, razem z wieloma innymi matkami, których synowie zaginęli, zwróciłam się do Czerwonego Krzyża. Rozmawialiśmy też z przedstawicielami rządów Republiki Artsakhu i Armenii, prosząc, by zrobili cokolwiek w ich sprawie. Odwiedzaliśmy wszystkie szpitale w regionie. Potem rozpoczęliśmy negocjacje z Azerbejdżanem. Prosiliśmy o możliwość wymiany naszych żołnierzy na azerskich. Azerowie pozostali głusi na nasze błagania. Wiedziałam, że gdyby pojawiła się szansa na wymianę jednego z naszych synów, w pierwszej kolejności musiałby to być Garnik, który spodziewał się dziecka. W ramach naszej nowej kampanii "Prawda" przypominamy wybrane teksty Onetu, które wpłynęły na otaczającą nas rzeczywistość. W najbliższych miesiącach na stronie głównej będą prezentowane kolejne artykuły z serii #WybieramyPrawdę. 3. Pierwszy promyk nadziei pojawił się jeszcze w 1994 roku. Zadzwonił do mnie Azer, mieszkający w Nowosybirsku i poinformował mnie, że mój syn żyje. Zaproponował wymianę. Zażądał trzech tysięcy dolarów. Musiałam pojechać do Erywania, potem do Tbilisi, następnie do Moskwy, a stamtąd do Nowosybirska. Gdy dotarłam na miejsce, ten człowiek skontaktował się ze mną i powiedział, że są w okręgu jarosławskim. Trzy tysiące kilometrów dalej. Dodał, że oprócz pieniędzy muszę mieć ze sobą azerskiego żołnierza na wymianę. To oczywiście nie było możliwe, więc wróciłam z pustymi rękami do domu. Negocjacje z Azerbejdżanem wciąż trwały. Kontaktowałam się wtedy z matkami żołnierzy z drugiej strony, które były w podobnej sytuacji. Prosiłam, by pomogły nam szukać naszych synów, my zaś pomożemy szukać ich dzieci. Spotkałyśmy się kilkukrotnie na terenie Rosji. Foto: Maciej Krüger / Onet Wejście do muzeum żołnierzy zaginionych w wojnie o Górski Karabach To był czas regularnej wojny, bombardowano wówczas miasta. Musieliśmy schodzić do piwnic, by przeżyć. Nie było niczego do jedzenia i picia. Któregoś dnia poszłyśmy na most graniczny między Armenią a Azerbejdżanem, by spotkać się z oficjelami. Powiedzieli, że mogą oddać nam jednego żołnierza Nshana Toghanjana, o którym nigdy wcześniej nie słyszałam. Kazali mi zapytać rodzinę o pieniądze. Azerowie chcieli czeku na 50 tysięcy dolarów. Zapewnili, że Nshan żyje i jest zdrowy. Razem z innymi matkami uzbierałyśmy 28 tysięcy. Zgodzili się, wypuścili go. Dalej mam z nim kontakt. Gdy trafił w nasze ręce, nie mówił, nie jadł, był w głębokim szoku. Dopiero długa opieka psychiatryczna w szpitalu sprawiła, że wyszedł na prostą. Dziś ma żonę i dzieci, żyje jak my wszyscy. 4. To dodało nam sił. Pod koniec 1998 r. udało nam się wybudować siedzibę muzeum zaginionych żołnierzy. Już po otwarciu, wraz z Czerwonym Krzyżem i narodową komisją rozpoczęliśmy kolejne negocjacje. Poszliśmy na granicę z nadzieją, że będziemy mogli dokonać wymiany. Niestety, znów się nie udało. Później było jeszcze spotkanie z arcybiskupem Erywania, który przyjechał do Stepanakertu i obiecał pomoc. Nic to nie dało. Pojechałam do Francji, by poprosić o pomoc najbardziej znanego Ormianina, Charles'a Aznavoura. Ale gwiazdor cały czas koncertował i po miesiącu wróciłam do domu z niczym. Nie udało mi się z nim spotkać. Przynajmniej kupiłam na miejscu książki i zeszyty do szkoły dla dzieci, bo tego u nas wtedy zupełnie brakowało. Foto: Maciej Krüger / Onet Zdjęcia żołnierzy ułożone w kształcie klęczącej i modlącej się matki Gdy wróciłam z Francji, w towarzystwie przedstawiciela naszych służb bezpieczeństwa spotkałam się z Azerami. Powiedzieli, że Spartak żyje. Za wymianę zażądali pieniędzy i azerskiego żołnierza – nieważne, czy żywego, czy martwego. Jedną z osób, które wtedy spotkałam, był azerski urzędnik, którego syn również zaginął. Ostatni raz widziany był w pobliżu góry Omar, na północy Republiki Artsakhu. Panują tam bardzo surowe warunki, trudno się tam dostać, ale zdecydowałam się iść. Wybrałam się tam razem ze specjalną komisją. Panowały ekstremalne warunki, było bardzo zimno i wietrznie, szybko skończyło nam się jedzenie. Szukaliśmy ciał, nie łudziliśmy się, że tam może być ktoś żywy. Po kilku dniach natknęliśmy się na zwłoki czterech azerskich żołnierzy. Przeszukaliśmy je w nadziei, że znajdziemy jakieś dokumenty, dowody osobiste, paszporty... Cokolwiek, z czym moglibyśmy pójść do strony azerskiej, by wiedzieli, kim oni byli. Wymienić informację za informację. Przy jednym z ciał znalazłam małą plastikową torebkę, w której była kartka z napisem "Elshan, syn Zakira". Zakir to był właśnie ten urzędnik, z którym spotkałam się kilka dni wcześniej. Gdy poinformowaliśmy Zakira o tym, że znaleźliśmy jego syna, on odpowiedział nam, że to nieprawda, bo jest pewien, że jego syn żyje. Powiedziałam mu, że znalezione ciało miało charakterystycznie pokrzywione nogi. Zakir już nie miał wątpliwości, że to jego syn. Gdy Elshan był mały, spadł z drzewa i je połamał. Nie zrosły mu się dobrze, stąd krzywizna. Foto: Maciej Krüger / Onet Pamiątki po zaginionych żołnierzach 5. Minęło kilka dni, negocjowaliśmy wymianę ciała syna Zakira na mojego Spartaka. Bardzo się o niego bałam. Zdarzało się wcześniej, że rodzina zmarłego zabijała podczas wymiany naszego żołnierza. Na oczach całej rodziny. Azerowie mówili wtedy, że tylko głupiec zamieniłby żywego za martwego. Byliśmy wraz z komisją na granicy, mieliśmy ciało Zakira, dwie skrzynki dobrej rosyjskiej wódki i krowę – jako wyraz naszego szacunku dla drugiej strony. Tuż przed oficjalnym spotkaniem z przedstawicielami Azerbejdżanu doszło do nieformalnej rozmowy z Zakirem. Powiedział mi, że jego syn popełnił samobójstwo, a nie został zabity przez naszych żołnierzy. Dodał, że to wyraz heroizmu, że Elshan zostanie bohaterem narodowym. Opowiedział mi o jego odwadze, o honorze. Nie wierzyłam w to, co słyszę. Zrozumiałam, że Zakir nigdy w życiu nie zgodzi się na wymianę żywego Ormianina na ciało swojego syna. Tak bardzo bałam się o życie Spartaka, że zerwałam negocjacje z Zakirem i Azerami. Raz na zawsze. Znowu zwróciłam się o pomoc międzynarodową. Rozmawiałam z przedstawicielami Turcji, Polski i Francji. Pojechałam do Stambułu, tam dowiedziałam się, że w azerskiej niewoli jest co najmniej 30 żywych żołnierzy. To był rok 2003. Foto: Maciej Krüger / Onet Szacuje się, że podczas wojny zaginęło 4 tysiące osób. Wiele pamiątek po nich znajduje się w prowadzonym przez Wierę muzeum Wtedy do Baku przyjechała międzynarodowa komisja, która postanowiła zweryfikować twierdzenia Azerów na temat naszych żołnierzy i sprawdzić warunki, w jakich przebywają, jak są traktowani. Po negocjacjach z ówczesnym prezydentem tego kraju Heydarem Alievem ponad 30 armeńskich żołnierzy zostało przetransportowanych do Turcji. Wsadzono ich do samolotu i polecieli do Stambułu. Wierzyliśmy, że dowiemy się, którzy z naszych synów żyją. Wróciliśmy stamtąd ogromnie zawiedzeni, nie dostaliśmy żadnych szczegółowych informacji na temat naszych dzieci. Azerbejdżan znów nas okłamał. 6. Doskonale pamiętam dzień, w którym widziałam mojego Spartaka po raz ostatni. Wrócił z frontu do domu, na cztery godziny. Gdy został wezwany z powrotem, powiedziałam mu: idź! Zapytał mnie: "Dlaczego mnie nie zatrzymujesz? Nie chcesz mnie dłużej w domu?". Odpowiedziałam, że ojczyzna jest bardzo ważna i ma kontynuować walkę o nią. "Musisz jej bronić". Nigdy więcej się nie zobaczyliśmy. Nie wybaczę sobie tych słów do końca mojego życia. Chcemy pokoju. Niczego więcej. Nie chcemy więcej wojny. Moje drugie pragnienie to spotkać w końcu swojego ukochanego syna. Czekam na niego tak samo, jak w pierwszy dzień po zaginięciu. Zrobię wszystko dla jakiejkolwiek informacji na temat jego losów. Foto: Maciej Krüger / Onet Wiera Gregoriana wraz z mężem. Od 25 lat czekają na powrót syna z wojny 7. Ponieważ jesteśmy mocni i wierzymy w Boga, będziemy robić wszystko, by bronić naszej ojczyzny, synów i córek, i naszego dziedzictwa. Wszystkie matki są gotowe stanąć do walki, o ile będzie to konieczne. Potrafiliśmy odbudować kraj mimo wojny. Nie zatrzymamy się. Chcemy pokazać światu i naszemu wrogowi, że nigdy się nie poddamy. Mimo wielkiego bólu w naszych sercach mamy olbrzymią energię do działania. Co mi zostało po Spartaku? Kołnierz jego wojskowego munduru. Zawsze tak ciasno się nim otulał. Do dziś czuję na nim jego zapach. *Korespondencja z Karabachu Chcesz porozmawiać z autorami? Napisz: @ ; @

syna nie ma w domu